ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Αποσπάσματα από την μαρτυρία του χειρουργού κεφαλής και τραχήλου Χρήστου Κεφαλά που εργάστηκε εθελοντικά στο Νοσοκομείο Νάσερ στη Χαν Γιουνίς στη νότια Γάζα, για έναν μήνα, στο πλαίσιο αποστολής της βρετανικής οργάνωσης Medical Aid for Palestinians, από τις 21 Απριλίου 2025 έως τις 21 Μαΐου, μαζί με έναν αγγειοχειρουργό και έναν πλαστικό χειρουργό :
«Από τους ασθενείς που εγώ αντιμετώπισα, ήταν συντριπτικά μεγαλύτερο το ποσοστό των παιδιών σε σχέση με τους ενηλίκους. Μιλάμε για ηλικίες 9 χρόνων, 8, 11, 6... Τα παιδιά που έβλεπα εγώ είχαν τραύματα στον τράχηλο. Τραύματα λίγων μόλις χιλιοστών από θραύσματα, που είχαν όμως πολύ μεγάλη ταχύτητα εισόδου. Έβλεπες στον λαιμό τους μια πολύ μικρή οπή, αλλά κάνοντας την αξονική καταλάβαινες ότι είχε διαλυθεί ο λάρυγγάς τους, η τραχεία τους, η σπονδυλική στήλη. Είναι μικρές βολίδες...
...Πρόκειται για έναν πόλεμο κυρίως εναντίον των παιδιών, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με το γνωστό επιχείρημα "είναι μεγάλο το ποσοστό των παιδιών στη Γάζα, άρα στατιστικά θα έχουν πολλά παιδιά θύματα». Θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με μια στοχευμένη επίθεση, το έχει πει και ένας βουλευτής των Ισραηλινών ότι "τα παιδιά είναι το μέλλον τους, άρα είναι διπλά σημαντικό να τα χτυπάμε σε σχέση με τους ενηλίκους". Ωστόσο, αυτήν την πολιτική δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να τη δω τόσο έντονα...
...Δεν μπορώ να πω ότι πήγα στον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ένα πολύ διαφορετικό πράγμα. Δεν υπήρχε πόλεμος στην Τρεμπλίνκα, δεν ύπηρχε πόλεμος στο Αουσβιτς. Ο πόλεμος έχει δυο στρατούς. Εδώ έχεις έναν πληθυσμό κατά κύριο λόγο αμάχων και γυναικόπαιδων, ο οποίος δεν έχει δυνατότητα διαφυγής. Και συστηματικά βρέχει βόμβες από τον ουρανό. Χτυπάνε νοσοκομεία, χτυπάνε δημοσιογράφους. Οι συνθήκες των συναδέλφων μου εκεί ήταν τραγικές. Αλλά υπάρχει και πάλι ένα αισιόδοξο κομμάτι, φανταστείτε ότι κάναμε μέχρι και μαθήματα! Είχαν εξετάσεις για τους ειδικευόμενους. Τον καιρό που βρισκόμουν εκεί, κάναμε εξετάσεις με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για τη φουρνιά των ειδικευομένων, για να προχωρήσουν στο πτυχίο τους και στη λήψη του τίτλου ειδικότητας...
...Στο δικό μας νοσοκομείο, οι Ισραηλινοί περνούσαν από τους θαλάμους που ήταν οι θερμοκοιτίδες και τις σπάγανε συστηματικά μία μία. Τις θερμοκοιτίδες με τον υποκόπανο!
Αυτά έχουν καταγραφεί από τους συναδέλφους μου.
Το νοσοκομείο, όπου δούλεψα, επί δύο μήνες το είχαν καταλάβει οι Ισραηλινοί, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2024. Οσοι γιατροί είχαν μείνει στο νοσοκομείο βασανίστηκαν. Τους έβαζαν στη σειρά έναν έναν και τους χτυπούσαν. Είχαν απαχθεί συνολικά γύρω στους 80. Από αυτούς 40 δεν γνωρίζουμε πού βρίσκονται ή αν ζουν. Σκότωσαν πολλούς επί τόπου...
...Αν ψάξει κανείς να βρει γιατί κάποιοι γιατροί στοχοποιήθηκαν σε σχέση με άλλους, υπάρχει μια λογική σε αυτό. Δεν ήταν τυχαίο. Συνήθως ήταν αυτοί που ήταν οι καλύτεροι στο είδος τους. Για παράδειγμα, υπήρχε ένας γιατρός που έκανε τα κοχλιακά εμφυτεύματα. Αυτός έγινε από την πρώτη στιγμή στόχος. Ακριβώς γιατί ήταν αυτός που θα μπορούσε να ξαναδημιουργήσει, ήταν κλειδί για την παροχή της φροντίδας. Αντίστοιχα στα πανεπιστήμια αυτοί που στοχοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή ήταν αυτοί που είχαν το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό έργο. Η λογική είναι ότι "θέλουμε να ξεγράψουμε το μέλλον της Γάζας", αυτούς που θα μπορούσαν να την ξαναφτιάξουν. Είτε ακαδημαϊκά είτε κλινικά είτε ακόμα και καλλιτεχνικά...»
